Franciscus van Sales (1567 – 1622)

Franciscus werd geboren 21 augustus 1567 op het kasteel van Sales nabij Annecy, zuidoost Frankrijk.  Zijn ouders behoorden tot de oude Franse landadel.  Franciscus kon best leren, zodoende mocht hij studeren bij de jezuïeten, ver weg, in Parijs.  De jongen die altijd zo vroom en opgeruimd was hoorde hier over de leer van Calvijn.  Voor zijn idee was Franciscus voorbestemd voor de verdoemenis, een gedachte welke hem niet vrolijker maakte.  Zes weken lang gaat hij door een hel totdat hij voor het altaar van de moeder van de Heer het gebed 'Memorare' vond.  Diep ongelukkig begint hij het te bidden. Wanneer hij zijn smeekgebed beëindigd is hij volkomen genezen.  

Na een rechtenstudie in Padua keert hij naar huis terug.  Vader is dolenthousiast en regelt in de tussentijd een zetel in de senaat van Savoye.  Diep teleurgesteld is de man wanneer hij hoort dat zijn zoon priester wil worden.  Moeder kent haar oogappel beter en had reeds een toog voor haar zoon klaar.  Fransciscus heeft een goede geestelijk kruiwagen, begint als proost in het kathedraal kapittel en wordt na enige maanden priester gewijd.  Wanneer de bisschop van Geneve hulp vraagt voor het gebied ten zuiden van Geneve dat zich bijna geheel 'bekeerd' heeft tot het Calvinisme meldt Franciscus zich aan.  Zijn woorden maken diepe indruk: 70.000 protestanten keren terug tot de moederkerk.  Wanneer de bisschop van Geneve overlijdt, volgt Franciscus hem op, 35 jaar oud.  Hij kiest als residentie echter niet voor de stad van Calvijn maar voor z'n vertrouwde Annecy.  Franciscus is niet alleen een begaafd theoloog hij is een ware herder. Hij bezoekt al zijn parochies en ziet hier de schrijnende armoede.  Franciscus krijgt fantastische aanbiedingen van de Kerk en de koning, maar hij wil God dienen als herder tussen zijn schapen, en blijft zitten waar hij zit. Op het feest van de Onnozele kinderen, 28 december 1622 sterft hij, 55 jaar oud.  Ook van de hand van Francicscus van Sales zijn enkele geschriften bekend over St. Jozef.  Hieronder treft u er enkele aan.

(Hoewel alle Rechtvaardigen even rechtvaardig zijn is er niettemin een groot verschil in hun concrete daden van rechtvaardigheid.  Sommige Heiligen muntten uit in een bepaalde deugd, anderen in een andere deugd en dit in zodanige mate dat ze allen heilig zijn.  Niettemin zijn ze zeer verschillend; er zijn evenveel verschillen in heiligheid als er Heiligen zijn.  Maar wat voor een Heilige is de roemrijke Sint-Jozef!  Hij is niet alleen Patriarch, maar de grootste der patriarchen.  Hij is niet alleen een belijder, maar meer dan dat, want zijn belijdenis omvat de waardigheid van de bisschoppen, de edelmoedigheid van de martelaren en van alle andere Heiligen.  En onder de deugden, die Sint-Jozef in hoge mate bezat, herken ik moed, volharding, standvastigheid en kracht. Er is evenwel veel verschil tussen standvastigheid en volharding, tussen kracht en dapperheid.  Wij noemen iemand standvastig die volhoudt, en die de aanvallen van zijn vijanden ondergaat zonder zich te verwonderen en zonder de moed te verliezen tijdens de strijd. De volharding echter bestaat voornamelijk uit een zekere innerlijke weerzin, die opkomt bij langdurige moeilijkheden en die de machtigste vijand is die men maar kan tegenkomen.  Volharding nu maakt dat men deze vijand veracht en uiteindelijk overwint door een voortdurende standvastigheid en onderworpenheid aan Gods Wil.  Kracht is dat wat de mens stevig weerstand doet bieden tegen de aanvallen van zijn vijanden.  Dapperheid echter is een deugd, die maakt dat men niet alleen bereid is om te strijden of weerstand te bieden wanneer dat nodig is, maar dat men de vijand ook aanvalt, zelfs wanneer hij zich stil houdt.  Welnu, Sint-Jozef bezat al deze deugden en beoefende ze op een bewonderenswaardige wijze. Wat zijn standvastigheid aangaat : hoezeer gaf hij daarvan blijk, toen hij bemerkte dat de Heilige Maagd een kind verwachtte en niet wist hoe dat mogelijk was. Mijn God !  Wat een ontsteltenis!  Wat een geestelijk lijden moet hij gekend hebben!  Toch klaagde hij niet, was hij niet onvriendelijk voor zijn vrouwen behandelde haar daarom niet onheus, maar bleef hij even zacht en vol eerbied.  Maar wat een dapperheid en kracht blijken uit de overwinning die hij behaalde op de twee grootste vijanden van de mens: de duivel en de wereld!  En dat door zijn volmaakte nederigheid, die wij tijdens zijn hele leven hebben opgemerkt...   En dan zijn volharding!  Volharding is strijden tegen innerlijke vijanden als lijden en alle verwerpelijke, vernederende, pijnlijke dingen en tegenslagen of ongelukken die ons treffen. Hoezeer werd Sint-Jozef beproefd door God en de mensen !...)

De tussen haakjes geplaatste tekst op deze  pagina is afkomstig uit het boek "Kent U Sint Jozef" uitgegeven door Abbaye Saint-Joseph et éditeur Traditions Monastiques. Publicatie op deze site vind plaats na verkregen schriftelijke toestemming van de verantwoordelijk uitgever.